Το ποίημα του Ρ. Κίπλινγκ ‘ΑΝ…’

ΑΝ…
Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι τά’ χουν χαμένα και σ’ εσένα ρίχνουν την αιτία,

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν ο κόσμος δεν σε πιστεύει, κι αν μπορείς να του συχωρνάς αυτή τη δυσπιστία,
να περιμένεις αν μπορείς, δίχως να χάνεις την υπομονή σου,

κι αν όλοι σε συκοφαντούν, να μη καταδεχθείς ποτέ το ψέμα,
κι αν σε μισούν εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,

μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια,
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς και να μην είσαι δούλος των ονείρων,
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,
Αν ν’ αντικρίζεις σού βαστά το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια,

Εμείς η γενιά του ’50

Εμείς η γενιά του ΄50 που τώρα είμαστε εξηντάρηδες, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας ως Έλληνες.Γεννηθήκαμε μες την ανέχεια αλλά δεν μας ένοιαζε, γιατί έτσι ήμασταν όλοι! Ψωνίζαμε στον μπακάλη με το τεφτέρι, αλλά έτσι έκαναν όλοι! Δεν είχαμε τηλέφωνο, τηλεόραση, αυτοκίνητο, διακοπές, ίσως μερικοί νερό και ρεύμα, αλλά έτσι ήταν όλοι! Η μαμά μαγείρευε με την γκαζιέρα και υπήρχε ακόμη ο παγοπώλης για τον πάγο στο ψυγείο.

Τρώγαμε ότι εποχιακό φρούτο και λαχανικό υπήρχε, και κάθε Κυριακή τρώγαμε κρέας ή ψάρι. Οι γονείς μας, ή ο νονός, μας αγόραζε παπούτσια Πάσχα και Χριστούγεννα και ενδιάμεσα τα μπαλώναμε ή τα πεταλώναμε στον τσαγκάρη, για να αντέχουν, όπως και τα αλογάκια.

Τα παιδιά έπαιζαν με αυτοσχέδια παιχνίδια. Τα κοριτσάκια με κούκλες πάνινες ή αρκουδάκια που τα έφτιαχνε η γιαγιά. Παίζαμε με καπάκια από αναψυκτικά, που τα μαζεύαμε από κάποια ταβέρνα της γειτονιάς και τα κάναμε πιατάκια. Μαζεύαμε όμορφες πέτρες ή σπασμένα κεραμίδια για να τα κάνουμε κουζινικά σκεύη. Περιτριγυρίζαμε το χώρο μας μα πετρούλες για να φτιάξουμε το σπιτάκι μας, και να βάλουμε τα κουζινικά μας. Με χαλίκια σχηματίζαμε αυλές στα σπίτια μας και φυτεύαμε λουλούδια ή φτιάχναμε αυτοσχέδιες γλάστρες! Ένα κομμάτι πανί γινότανε σεντόνι, κουρτίνα, η φόρεμα! Ένα παλιό πεταμένο τραπέζι γινότανε ωραίο σπίτι με κουρτίνες αυτοσχέδιες για να χωθούμε από κάτω και να κάνουμε αυτά που μας απαγόρευαν.

Η φαντασία ήταν το καλύτερο εργαλείο για όλο το τσούρμο, γιατί παίζαμε σε ομάδες λίγοι-λίγοι ή όλοι μαζί!

ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΙΑ ……..ΔΥΟ ΨΥΧΕΣ

Τα αδέλφια, είναι πάντα αδέλφια, γιατί έχουν το ίδιο αίμα, τα ίδια βιώματα, τους ίδιους γονείς.

Τα αδέλφια είναι δυο ψυχές που επέλεξαν τα έλθουν στο ίδιο περιβάλλον, με τους ίδιους γονείς για να βιώσουν κοινά γεγονότα, παρόλο που το καθένα τα εκλαμβάνει και τα αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο. Ετσι το καθένα σχηματίζει τις δικές του πεποιθήσεις, ανάλογα με τον χαρακτήρα του.

Το ίδιο γεγονός βιώνεται διαφορετικά στον καθένα, ανάλογα με την ερμηνεία που έχει δώσει, όταν το βίωσε. Αυτό έχει να κάνει πάντα με τον χαρακτήρα του καθενός και πως το εναπόθεσε μέσα στο υποσυνείδητο του, βιωματικά.

Η προσωπική ερμηνεία του καθενός προκαθορίζει την πεποίθηση, που σχηματίζεται και ενδυναμώνεται, κάθε φορά που βιώνει ανάλογα γεγονότα.

Ωστόσο υπάρχουν πάντα δυο επιλογές.